Masalları periler yazar. Her masalın bir perisi, her perinin bir sevdiği ve yine her perinin bir ölümü vardır... Bu masalın perisi benim. Ve her masal perisi gibi ben de öleceğim. Fiilen değil elbette. Hiç bir şey için ölmez insan. İnsanı sadece sevdikleri öldürür. Perileri ise sadece sevdiklerinin gidişleri...
O kapının arkasında aylardır duruyorum. Olduğum yerde. Hiç kıpırdamadan. Sessizce. Yalnız. Sadece nefes alış verişlerimi duyuyorum. O nefes benim mi ? Onu bile bilmiyorum... Geriye de dönemiyorum. Çakılmış gibiyim. Koca bir mıh ile olduğum yere sabitlenmiş gibi. Günler, haftalar, aylar geçti. Sadece bakıyorum. İçimdeki ses başımı bile geriye çevirmemem için elinden geleni yapıyor. İçten içe artık kendimin de bunu istemediğimi anlıyorum. Sesim çıkmıyor. Yutkunuyorum. Koca bir yalnızlığın ta ortasında üşüyorum...
Hiç bir şey acıtmıyor canımı aylarca. Hissetmiyorum. Sadece yaşıyorum. Rutinsel, deneysel, bir sürü sel... Bir yandan geçmişin izlerini silmeye çalışmak diğer yandan geleceğin içinde yaşamak ya da geleceğini yaratmak... Nasıl bir yükümlülüktür bu? Nasıl bir çetrefil, çamur? Nasıl zordur yaşamak... Bu hiçbir şeyi becerememişlik hissi belki de canımı en çok yakan şey... Sevmeyi becerdim de ben, sanıyorum ki sevilmeyi beceremedim...
Sevildikçe içimdeki yara büyüdü. Zamanla yoğruldu acım ve şiddetlendi. Bana dokunan herkesi, her şeyi yaktım. Acımadan küllerini havaya savurup acıyla karışık kahkahalar attım. Sevgi beni nasıl bu kadar kötüleştirebildi? Yoksa beni sevenlerin beni terk edişleri miydi bana bunu yapan?
İç sesim yok artık. Onu bile susturdum. İçimdeki bu acıya, yalnızlığa ve çaresizliğe o bile tahammül edemedi...
Masalın başına geri döndüm. Yolculuğa çıkışımın ilk saatlerine... Etrafıma dönüp bakmaya bile korkuyorum. Çünkü biliyorum ki etrafımda bir tek kişi yok. Bunu bile bile birde görmeye dayanabilecek gücüm de yok artık. Ben toparlanacağımı biliyordum. Buraya kadar izleyenler de biliyorlar. Tek farkımız eski ben olabilecek miydim işte bunu henüz bilmiyorsunuz...
0 yorum:
Yorum Gönder