Avuç içi kadar yer indiğin bu mezar. Kim bilir belki de çok daha geniş o tahtadan saray… Bilmediklerim hakkında ne çok konuşuyorum kendimle. Bilmediklerim mi korkutuyordu beni? (Yoksa biliyordum da bilmemeyi mi tercih ediyordum?) Hayranım şu saksıma reset atma yeteneğime. İşime gelmeyeni terapi misali yok ediveriyorum. Gömüyorum aklımca… Bir kazma darbesine bakıyor oysa gün yüzüne çıkması.(Alıksın kızım diyorum ya; hakketen alıksın sen yaa... Gömdüğünü sandığın ne varsa soluğun kadar yakın sana. Kültür kumkuması her şeyi bilir şahsiyet. İş kendine geldimi cehaletin dibini buluyosun sen . Yok gömmüş de yok resetlemiş de...)
Mercan resiflerinden kaçıp geldiğim bu küçücük derede nasıl nefes alacağımı bilemezken, cebimdeki son parayı da sigaraya verince bir parça ayılmam uzun sürmedi. (Öküzlükte sınır tanımadığın doğru :D Neyine senin hala Camel içmek ileri zeka?) O mercan dolu renkli suların tek faydası bu küçük derede hala ışıl ışıl parlamaktı belki de... Dedemin abuk subuk şarkılar dinlediği o yerel radyo kanalını zoraki dinlediğim kahvaltı sofrasından bir hışım kalkıp, aynı radyo kanalının programcı aranıyor ilanına doğru yola çıkmam neredeyse saniyeler sürdü. (ahahahaha ay çok güldüm... Göt kadar derede taksiye bindiydin sen... Hepitopu 2 caddesi olan o yerde hemde :D)
İşi almam yarım saatime mal oldu. ( İş diyo yarabbimmmmm… Kıytırık radyo kanalının, kıytırık kendini sunucu sanan, yeni yetmelerinin ne diyeceğini yazma işi!!! ) Mücadele etmem gereken ne çok şey var. Kimseye göstermeden ağladığımı, ağlamak için ne çok sebebim, ne çok hayal kırıklığım, korkum, endişem, yalnızlığım, çocukluğum, gençliğim…… ( Ha oldu olacak şimdi de ağla hazır bahaneleri sıralamışken!)
Bir ayda verilen 8 kilo, bir ayda alınamayan bir arpa boyu yol, bir ayda dökülen tonlarca gözyaşı… Onlarca telefon görüşmesi, dakikalarca süren ağlama nöbetleri ve elini uzatıp tutabileceğin mesafede olmayan cananın eli… (Cananına ot tıkama hissi cabası…)
Babam kemoterapiye başladı… Artık burnundan hortumla besleniyor…
0 yorum:
Yorum Gönder