İzle! Gidişimi Yazıyorum Sana... Gönderen külperisi , 5 Kasım 2010 Cuma at 08:31, in

“Rakı istesem getireceksiniz sanki!” Kendim bile duyamayacağım şekilde sarf ettiğim bu cümlenin ardından, önümdeki çay bardağının kaldırılıp, yerine bir duble rakı konması arasında geçen süre, neredeyse göz açıp kapayacak kadar kısaydı...(Uzun süredir bu kadar şaşırmamıştın. Acaba diyorum bilseydin akabinde olacakları ve sana ne getireceğini bu kadar sevinir miydin ? )

Alışamadığım kentin beni boğan kalıplarında çok da sık rastlanmayan bir atraksiyon hazırladı benim kıytırık radyo. O zamanlar İstanbul da yayın yapan büyük bir radyonun, gece yarısından sonra buğulu bir ses tarafından sunulan  şiir programı vardı. Çalıştığım radyo da bu kanalı belli saatlerde naklen yayınlıyordu ve program müthiş dinleyici kitlesine sahipti. (Sanki sen bayılmıyordun :D) O buğulu ses, bu karanlık ve ıssız şehre bir gece şiir dinletisi için davet edildi. Önde gelen otellerden birinde bir hafta sonu gecesi için oldukça heyecan verici bir durumdu bu.... Benim içinde bir eğlence....

O kadar yitiktim o kadar savunmasızdım ki bunu görüyor ama kendime bile söyleyemiyordum. Bu alışmaya çalıştıkça uzaklaştığım yerde; pek çok insanın ağzını kulaklarına vardıran geceye bile ayaklarımı sürüye dürüye gittim... Siyah deri bir pantolon, dik yakalı beyaz bir kazak ve yine siyah deri montumla, buradakilerin çok da alışık olmadıkları çizmelerim benim için en kötü kıyafetti... ( Hadiiiiii dikkat çekmeyi hep sevdin sen! O koca şehirde bile yaşarken girdiğin yerde tüm gözler sana çevrilirdi. Ağzını hiç açmaz ilk 10 dakika üzerinde gezen gözlerin keyfini sürerdin...)

Oldukça zayıflamıştım ve şimdilerde sıfır beden denen ölçülerdeydim hemen hemen. Ne kadar silinmeye, yok olmaya çalışıyor ve gözlerden uzak köşelere çekiliyorsam da ; bir şekilde yabancı oluşumun da etkisiyle, gözler hiç istemediğim ve rahatsız olduğum şekilde; yüzümde, saçlarımda ve her yerimde dolanıyordu.( İçin için hoşuna gidiyordu ama... Yok olmak, görünmek istemiyorum demek koca bir yalan değil mi? Bu; kaybettiğini sandığını seni sana anımsatmıyor muydu ? )

Herkes buğulu sesin sahibi adamın  içine düşmek için otelin salonunda yerini alırken, ben ve radyoda çalışan bir kaç kişi lobide oturmayı yeğledik. Lobide ki koltuğa oturmamış resmen yayılmıştım...Bir kaç saat sonra otelin sahibi olduğunu öğreneceğim Cem tam karşımda oturuyordu ve beni yeterince sinir edebilecek bakışlara sahipti...(Yakışılıydı be resmen çocuk) En kaba haliyle her kese tek tek ne içeceğini sordu. Sıra bana geldiğinde “Siz dedi. Siz küçük hanım ne alırsınız?” Çok sinirlendim. Yanıtlamadım ve yüzüne hiç bakmadım... (Onun senin olacağından emindin) Gözlerinin yüzümde olduğunu ve her kıvrımında gezdiğini biliyordum. Yineledi: “Size sordum küçük hanım! Ne içersiniz?” En nefret ettiğim şeyi, bana karşı ısrarcı ve yüksek sesle konuşmaması gerektiğiniz henüz bilmiyordu. (Henüz!!!)

Durdum. Gözlerimi gözlerine diktim ve; “küçük hanım gelince sorsanız? Sanırım sizi duyamayacak kadar uzakta “ dedim. Güldü . Kocaman oldu yüzünde gülümsemesi. Şaşırdım. Oysa niyetim onu kızdırmak ve hır çıkarmaktı. Peki dedi. O zaman küçük hanım gelince siz sorar mısınız ne içecekmiş?. Hiç istemesem de gayri ihtiyari benimde yüzümde kocaman bir gülümseme oturuyordu artık. Her ikimizinde gülümsemesi giderek kahkahaya dönüştü. Tüm soğukluğumu yeniden geri getirerek; çay dedim birden bire. Ve bu kez o çok şaşırdı.... ( Bukalemun gibiydin çünkü. Buna alışabilmesi epey bir zamanını aldı Cem'in... Med-cezirlerine alışırken bir yanda da seni sevdiğini kendine itiraf edemiyordu.) Bu şehre yakıştıramadığım kadar lüks, özenli ve güzel otelin,yine bir o kadar şık, özenli ve kibar elemanı çaylarımızı getirdi...


“Rakı istesem getireceksiniz sanki!” Kendim bile duyamayacağım şekilde sarf ettiğim bu cümlenin ardından, önümdeki çay bardağının kaldırılıp, yerine bir duble rakı konması arasında geçen süre, neredeyse göz açıp kapayacak kadar kısaydı... Gözlerim, gözlerimi bekleyen gözüne ilişiverdi. Fark ettim ki onun da çayı gitmiş yerine bir duble rakı konmuştu...
…......