Hayaller küle döndü. Dumanlarını izledim uzaktan bana ait değildiler. Gönderen külperisi , 1 Kasım 2010 Pazartesi at 13:38, in

Yeni yüzler, yeni insanlar, yeni işler, yeni bir gökyüzü… Her zaman olduğu gibi yüzüme o kocaman gülümsemeyi yapıştırmam uzun sürmedi. ( Yalancılık mı bu ? Yoksa riyakarlık mı? Hiç kimseye karşı değil, kendine karşı kocaman bir sahtekarlık!!!)

Ne varsa bana dair ben dediğim hepsini gömdüm! Kahkahalar atıyorum yeniden. Geziyorum, eğleniyorum, yiyiyorum ve içiyorum! ( Kahkahaların sahte! Kaybolmak istiyorsun bilmediğin bu topraklarda. Kendini öldürüyorsun kendinden bile saklaya saklaya… Geziyorsun! Ne geceler yeterince karanlık geliyor bunca karanlığının içinde ne de ardı ardına devirdiğin kadehler hafifletmiyor içindeki fırtınayı. Baştan sona yalan bir dünyanın içindesin göre göre, bile bile….)

Gittim! Hayaller küle döndü. Dumanlarını izledim uzaktan bana ait değildiler. (Her şey senin! Hiç kimse gülen yüzünün ardında içine akan gözyaşlarını görmesin diye savuruyorsun kahkahalarını. Ne getirecek seni kendine? Kime, ne zaman göstereceksin göz yaşlarını ? Mutluyum derken ne zaman titreyecek sesin ? Ne zaman gerçek olacaksın ? )

Serseri ruhuma teslim ettim kendimi… Nerde akşam orda sabah! Kaçtığım şehre gece yarıları hırsız gibi son sürat girdim. Yıllarca içinde yaşadığım, nefes aldığım, sevdiğim, sevildiğim o şehre ne kadar yabancıymışım… Bilmediğim ne çok sokağı, ne çok caddesi ve ne çok kadehi varmış… Daha önce ayak basmadığım o sokaklardan, caddelerden defalarca gelip geçtim. Tanıdık hiçbir simaya rastlamadan! Bildik hiçbir kokuyu duymadan! Ve yine bir hırsız gibi şehrimden yakalanma korkusunu içimde hissederek kaçtım… Bana bu kadar yakınken nasıl bu kadar yabancılaştı anlayamadım… (Sen hep duvara çarpmadan bu duvardır diyemedin. İlla ki burnun kanamalı senin. İlla ki acıyı içinde hissedeceksin. Kendini yitirdin. Sen; sen değilsin artık)

3 aydır seni görmüyorum. Çok kilo vermişsin. O koca dev erimiş öyle diyorlar. Çok korkuyorum baba! Ve hiç kimseye korktuğumu söyleyemiyorum…